تعارض حقیقت شرعی و لغویتعارض حقیقت شرعی و لغوی، تنافی میان احتمال حمل لفظ بر حقیقت شرعی یا معنای لغوی را می‌گویند. ۱ - تعریفتعارض حقیقت شرعی و لغوی، به معنای تردید در حمل لفظ بر معنای حقیقی شرعی و یا معنای حقیقی لغوی آن است، در جایی که هر دو احتمال داده می‌شود؛ یعنی نسبت به لفظی که از سوی شارع صادر شده، تردید وجود دارد که آیا در معنای لغوی به کار رفته یا شارع آن را نقل نموده و در معنای شرعی به کار برده است، مانند لفظ « صوم » که در حمل آن بر معنای لغوی (مطلق امساک) و یا شرعی ( امساک بر وجه مخصوص) تردید وجود دارد. ۲ - حکمدر تعارض حقیقت شرعی و لغوی، میان اصولی‌های اهل سنت اختلاف است؛ برخی چون « ابن حاجب » معتقدند اگر لفظی که از سوی شارع صادر شده مردد بین چند معنا باشد، در این صورت، در مرحله اول به معنای شرعی حمل می‌شود و در صورتی که چنین حملی ممکن نباشد، بر حقیقت عرفی حمل می‌گردد و در صورت عدم امکان آن نیز، به حقیقت لغوی حمل می‌گردد. برخی دیگر همانند « غزالی » معتقدند اگر لفظ صادر شده از سوی شارع در ضمن جمله امری و مُثبِت تکلیف باشد، حقیقت شرعی است و اگر در نهی و ترک فعل وارد شده باشد، مجمل خواهد بود. برخی مانند « آمدی » بر این باورند که لفظ در ضمن اثبات، حقیقت شرعی و در ضمن نهی، حقیقت لغوی دارد، و برخی دیگر مثل « قاضی ابی بکر » به مجمل بودن کلام معتقد شده‌اند. [۱]
الاحکام فی اصول الاحکام، آمدی، علی بن محمد، ج۳، ۴، ص۲۲.
[۲]
التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، ص (۲۲۹-۲۲۸).
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۳۲۴، برگرفته از مقاله «تعارض حقیقت شرعی و لغوی». |